Dit boek, De laatste Ravendochter, heb ik als recensie-exemplaar mogen ontvangen van uitgeverij Luitingh Sijthoff . Hieronder volgt een eerlijke recensie:
Synopsis
Een eeuwenoud kasteel, een aangrijpende familiesaga, een episch liefdesverhaal, en een jonge vrouw met bijzondere krachten…
Duncannon Castle is het enige wat Erin nog overheeft van haar moeder, en ze doet er alles aan om haar familiekasteel overeind te houden. Maar de kosten hopen zich op en de b&b-gasten blijven weg. Haar enige hoop is een Amerikaanse filmstudio, maar als die een ander kasteel kiest als set voor een nieuwe film, lijkt ook deze hoop vervlogen.
Wanhopig keert Erin zich tot de stem diep onder het kasteel, een die haar al jaren toefluistert en haar altijd heeft geholpen. De volgende ochtend is de andere kasteelheer dood en de filmploeg onderweg.
Duncannon lijkt gered, maar nog diezelfde avond gaat het mis en wanneer alle gasten in bed liggen, keert Erin zich nog één keer tot de stem…
Wij zijn haar nazaten. Wij zijn branán. Ravendochters.
De laatste Ravendochter
In ‘de laatste Ravendochter’ volgen we Erin. Erin wil koste wat het kost Duncannon Castle redden van de ondergang en de verkoop. Dit verhaal volg je als lezer vanuit verschillende perspectieven, namelijk:
Dagbroek fragmenten, het heden en het verleden. Dit zorgt ervoor dat je als lezer echt even de tijd moet nemen om in het verhaal te komen. Echter geven deze perspectieven je beetje bij beetje de puzzelstukjes die je als lezer nodig hebt om tot het plot te komen. Over het plot gesproken: in één woord géweldig. Knap hoe je een boek zo kan opbouwen dat de losse puzzelstukjes op deze manier samenkomen.
Het verhaal speelt zich af in Ierland. Deze setting weet Godelieve geweldig neer te zetten. De sfeer, het landschap, de mythes en de geschiedenis van het land zijn veelvuldig en treffend in dit boek terug te vinden. Ook het fantasy aspect – de hekserij – komt goed tot zijn recht.
Naast de setting weet Godelieve ook de karakters goed weg te zetten. Deze hebben emotionele diepgang en weten je als lezer te pakken ook wanneer hun acties en daden ethisch discutabel zijn. Prachtig hoe deze karakters zonder teveel aandacht te vragen, zich om jou als lezer heen bewegen. Alsof jij – als lezer – je in het verhaal begeeft.
‘sommigen keken met begeerte, anderen met afgunst, maar de meesten vol bewondering. het zit in onze aard om schoonheid te waarderen, ook al is het die van een ander.’
Als laatste wil ik het hebben over de schrijfwijze van Godelieve. Bij veel van de fantasyboeken die je leest is taal geen prioriteit. Het is lang geleden dat ik een boek tegen ben gekomen wat zowel voelde als een goed (literair) taalkundig geschreven boek als een fantasyboek. Dit boek bevatte beide aspecten. Ik heb genoten van de schrijfwijze van Godelieve en de prachtige originele zinnen die niet geleend zijn uit de ‘fantasywoorden’ uitleenkast. Prachtig debuut en enorm trots dat dit fantasyboek van Nederlandse bodem afkomstig is.
‘Neerslachtig. Noemen ze dat zo omdat gedachten net als neerslag zo neerwaarts op je neerslaan?’
Conclusie
Met ‘De laatste Ravendochter’ heeft Merel Godelieve een geweldig fantasydebuut geschreven waar zelfs de niet-fantasy lezers onder ons van zullen genieten. Dit boek bevat romantiek, historie, een beetje magie, familiebanden, geheimen, mythes, en een plot waar je u tegen zegt. Dit alles in een prachtig geschreven boek.
Details
| Auteur | Uitgeverij | Release date | Oorspronkelijke titel | Gelezen taal |
| Merel Godelieve | Luitingh Sijthoff | 20-05-2025 | De laatste Ravendochter | Nederlands |
