Dit boek, Tot de laatste verdachte, heb ik als recensie-exemplaar mogen ontvangen van uitgeverij de Fontein . Hieronder volgt een eerlijke recensie:
Synopsis
Wat je ook van haar vindt, tegen Harriet Osman kan je geen nee zeggen. Maar er zijn ook veel mensen die haar liever dood dan levend zagen. Maar wie nou precies de dader is…?
Tot de laatste verdachte van Nicola Moriarty is een psychologische thriller. Harriet wordt vermoord gevonden. De vraag is niet zo zeer wíe haar heeft vermoord, maar vooral: waarom heeft het nog zo lang geduurd voordat ze werd vermoord. Veel mensen in haar omgeving hebben zo hun eigen motief.
Tot de laatste verdachte
Tot de laatste verdachte onderscheidt zich direct door zijn lichtvoetige toon in een context die allesbehalve vrolijk is. Er is namelijk een moord gepleegd, maar niet op iemand die echt gemist zal worden. Integendeel: het slachtoffer roept bij velen eerder opluchting dan verdriet op. Dat gegeven vormt de humoristische onderlaag van het verhaal en zorgt voor een intrigerend uitgangspunt. Iedereen had een motief, en niemand lijkt echt onschuldig.
Een trage start, maar een slimme opbouw
Het verhaal begint rustig en neemt de tijd om de personages en hun onderlinge relaties uit te diepen. In het eerste deel moest ik mezelf er dan ook toe zetten om door te lezen; het tempo ligt laag en de spanning laat op zich wachten. Toch blijkt die langzame opbouw later juist een van de sterke punten van het boek. Moriarty plant subtiele aanwijzingen en ogenschijnlijk onbelangrijke details die pas aan het einde hun ware betekenis krijgen.
In de laatste twee delen wisselt het perspectief tussen Harriet, Malek, Karen en Victoria. Deze vier stemmen vormen samen een mozaïek van emoties, geheimen en misstappen, allemaal leidend naar de avond van de surpriseparty. Het centrale moment waarop alles samenkomt. Hoewel de spanning nooit echt ondraaglijk wordt, is er een constante onderstroom van nervositeit. De druk bouwt zich langzaam op, niet door actie of sensatie, maar door de groeiende emotionele intensiteit tussen de personages.
Moriarty weet op slimme wijze alledaagse situaties te gebruiken om iets groters te vertellen. Haar dialogen zijn scherp, haar observaties raak, en haar humor zit vaak in de kleine dingen. Juist daardoor voelt het verhaal menselijk en herkenbaar. De moord is minder belangrijk dan de menselijke drijfveren erachter: jaloezie, trots, schaamte, verlangen naar erkenning.
Een zorgvuldig geconstrueerde puzzel
Tegen het einde ontvouwt het verhaal zich als een goed ontworpen puzzel. Elementen die eerder terloops genoemd werden, blijken opeens van essentieel belang. Moriarty laat zien hoe goed ze structuur kan combineren met psychologische diepgang. Ze houdt de lezer geboeid door telkens net genoeg informatie te geven, zonder ooit al haar kaarten op tafel te leggen. Het slot voelt bevredigend. Niet zozeer door een spectaculaire ontknoping, maar door de manier waarop alles logisch en betekenisvol op zijn plaats valt.
Conclusie
Tot de laatste verdachte is geen bloedstollende thriller, maar een slim geconstrueerde thriller over schuld, menselijkheid en de maskers die we dragen. Moriarty’s talent ligt in haar vermogen om spanning te verweven met empathie en humor. Wie de tijd neemt om in het verhaal te komen (ja dit kan ietwat een uitdaging zijn), wordt vervolgens beloond met een gelaagd en zorgvuldig opgebouwd plot dat nog even blijft nazinderen nadat de laatste bladzijde is omgeslagen.
Details
| Auteur | Uitgeverij | Release date | Oorspronkelijke titel | Gelezen taal |
| Nicola Moriarty | Uitgeverij de Fontein | 29 juli 2025 | Tot de laatste verdachte | Nederlands |
