Recensie: Tussenjaren – Yannick Dangre

Dit boek, Tussenjaren, heb ik als recensie-exemplaar mogen ontvangen van uitgeverij De Bezige Bij. Hieronder volgt een eerlijke recensie: 

Synopsis 

Zal ze er zijn? Met die vraag stapt Charles de luchthaven binnen.
Dertig jaar eerder is Sylviane, zijn eerste vrouw en moeder van hun dochtertje Claudia, met de noorderzon verdwenen. Het enige wat ze achterliet: een brief met de belofte om elkaar drie decennia later terug te zien in Napels.
Gedreven door onopgeloste vragen, en zonder iets tegen zijn gezin te zeggen, besluit Charles te vertrekken. Op Italiaanse bodem wordt het verleden ogenblikkelijk als een zandstorm in hem losgewoeld. Terwijl de Napolitaanse zon ongenadig op hem inbeukt, vraagt hij zich met elk naderend uur af of Sylviane op de afspraak zal zijn en waarom hij hun dochter nooit de waarheid heeft verteld.
Tussenjaren is een roman over de vraag of je in het leven werkelijk opnieuw kunt beginnen. Het is een vertelling over liefde, schuld, ouderschap en de werking van de tijd.

Tussenjaren

De eerste zinnen van Tussenjaren grepen mij direct. Ik was geïnteresseerd in de schrijfstijl van Yannick Dangre en kende hem enkel van zijn poëzie. Ook de synopsis sprak mij aan en ik verheugde mij om in dit boek te duiken.
Echter viel het mij tegen. Gedurende het lezen liep ik tegen enkele dingen aan. Zo voelde de zinnen, ondanks soms prachtig, wat gekunsteld. Ik had het idee dat ze geschreven werden om het schrijven, maar het hierbij horende gevoel miste. Ook vroeg ik mij meermaals af wat maakte dat Charles zo geintrigeerd was door Sylviane. Zij werd namelijk enkel geschetst als een ziekelijke vrouw, met een mooi gelaat. Ik hoop aan te kunnen nemen dat je niet enkel voor een mooie bilpartij bij een vrouw blijft die jou, je kind en de mensen om zich heen zo verschrikkelijk behandeld. Ik miste hierin de persoonlijkheid van Sylviane, de mooie, verrassende of intrigerende dingen aan haar.
Ondanks dat ik mij dit bleef afvragen bleef ik geïntrigeerd tot het einde, maar werd ik bij het laatste hoofdstuk teleurgesteld.

De potentie van dit boek was voelbaar en zichtbaar. Het hield me vast, maar dit was voor mij onvoldoende. Dat Dangre kan schrijven is bekend. Echter voelde dit boek aan alsof ik een schrijver zag schrijven, in plaats van de personages voor me zag. Het leefde niet.

Wat wel leefde was de cover. Wat een plaatje. Deze en de lay-out van het boek zijn geweldig.

Conclusie

Een boek vol prachtzinnen, maar weinig gevoel. Dangre heeft met ‘Tussenjaren’ een verhaal met potentie geschreven. Echter dit nog niet waargemaakt.

Details